Στην περιοχή έχουν ανακαλυφθεί ίχνη ανθρώπινης εγκατάστασης από την προϊστορική εποχή. Τους πιο πρόσφατους αιώνες δεν υπήρξε μόνιμος οικισμός, παρά μόνο εποχική κατοίκηση από νομάδες κτηνοτρόφους τα καλοκαίρια – κάτι που έπαυσε μόλις τη δεκαετία του ’50.

Ο τοπικός θρύλος αφηγείται πως επί Τουρκοκρατίας βρέθηκε εκεί το πτώμα ενός δολοφονημένου Τσιγγάνου γυρολόγου. Κατά τα τότε ισχύοντα, από τη στιγμή που δεν βρισκόταν ο δράστης, έπρεπε να τιμωρηθούν με ειδικό φόρο οι κάτοικοι – η περιοχή όμως ήταν έρημη και δεν ανήκε σε κανένα από τα κοντινά χωριά. Έξυπνα σκεπτόμενοι, οι Σκαμνελιώτες συγκέντρωσαν γρήγορα το φόρο και τον κατέβαλαν στις οθωμανικές αρχές.

Έτσι ο Γυφτόκαμπος έλαβε όχι μόνο τη σημερινή ονομασία του, αλλά και παραχωρήθηκε στο Σκαμνέλι.

Στην περιοχή του Γυφτόκαμπου, βρίσκεται ο εγκαταλελειμμένος σήμερα οικισμός του Δασαρχείου Ιωαννίνων. Ο οικισμός αυτός πρέπει να στήθηκε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1970-80 και για είκοσι περίπου χρόνια, από τον Μάρτιο ως τον Απρίλιο, γινόταν το κατάλυμα αρκετών δεκάδων εργαζομένων, που κάθε χρονιά απασχολούνταν σε έργα στην ευρύτερη περιοχή. Οι εργαζόμενοι με την παρουσία τους εκτός των άλλων έδιναν ζωή στην περιοχή αλλά και στα γειτονικά χωριά.

Πριν από δυο περίπου δεκαετίες ο οικισμός άδειασε αφού τα σχέδια των τότε κυβερνώντων ήθελαν τα έργα να δίνονται σε ιδιώτες και έτσι οι υπηρεσίες αυτές ερήμωσαν ενώ οι εργαζόμενοι τους άλλαξαν τομείς απασχόλησης. Και φυσικά τα καταλύματα στον Γυφτόκαμπο αντί για την όποια αξιοποίηση τους αφέθηκαν να ερημώσουν χωρίς κανείς, από τότε να ενδιαφερθεί για την τύχη τους.