Το Πάπιγκο είναι ένα από τα 46 χωριά της πολιτισμικής και ιστορικής ενότητας του Ζαγορίου. Βρίσκεται βορειοανατολικά των Ιωαννίνων σε απόσταση 59 χιλιομέτρων και είναι ένα από τα πλέον γνωστά Ζαγοροχώρια.
Είναι από τους πιο όμορφους και καλοδιατηρημένους οικισμούς του Ζαγορίου. Και δεν είναι μόνον η αρχιτεκτονική του αλλά και η εκπληκτική τοποθεσία μέσα στον Εθνικό Δρυμό Βίκου – Αώου, κάτω από την επιβλητικό σχηματισμό της Αστράκας και των άλλων κορφών, μια μοναδική εικόνα φυσικής ομορφιάς.
Αποτελείται από δύο συνοικίες, το Μεγάλο και το Μικρό Πάπιγκο, οι οποίες παρά το ότι βρίσκονται σε απόσταση 15 περίπου λεπτών με το αυτοκίνητο αποτελούν μία κοινότητα. Το Μεγάλο Πάπιγκο βρίσκεται σε υψόμετρο 900 μέτρων και το Μικρό Πάπιγκο σε υψόμετρο 980 μέτρων.
Για να φτάσει κανείς στο Μεγάλο Πάπιγκο ακολουθεί το δρόμο από Αρίστη, περνάει τη γέφυρα του ποταμού Βοϊδομάτη και ανηφορίζει 7.5 περίπου χλμ. οδηγώντας στα «καγκέλια», τον ελικοειδή δρόμο με τις 14 «κλειστές» στροφές και την εκπληκτική θέα. Συνεχίζοντας από το Μεγάλο Πάπιγκο φτάνει στο Μικρό Πάπιγκο, όπου και ο δρόμος τελειώνει.
Ιστορικά στοιχεία για το Πάπιγκο
Γενικές ιστορικές πληροφορίες
Αρχαιολογικά ευρήματα μαρτυρούν κατοίκηση της περιοχής από την προϊστορική εποχή. Σύμφωνα με τον ιστοριοδίφ Ι. Λαμπρίδη (κεφ. 8 σελ.25) το χωριό κτίστηκε αμέσως μετά τη θεμελίωση ης πρώτης εκκλησίας του Αγίου Βλασίου το 912 «επί Κωνσταντίνου αυτοκράτορος». Τότε βρέθηκαν ρωµαϊκές λόγχες και βυζαντινά νοµίσµατα.
Ο Ι. Λαμπρίδης στα Ζαγοριακά (σελ. 24) αναφέρει ότι παλιά η λέξη Πάπιγκο αναφερόταν σε επαρχία που αποτελούνταν από πολλά χωριά. Στις ημέρες του όμως ήταν μια κωμόπολη που διαιρούνταν σε δύο τμήματα (μαχαλάδες) και χωρίζονταν από ένα ρυάκι, στο οποίο είχε κτιστεί πέτρινη γέφυρα το 1854 με έξοδα του Αναστασίου Λώλη. Το μεγαλύτερο τμήμα ήταν κτισμένο σε μία ομαλή και γεμάτη τρεχούμενα νερά κοιλάδα. Αριθμούσε περί τους 700 κατοίκους, είχε 100 σπίτια και ήταν η πρωτεύουσα της επαρχίας και συγκέντρωνε δικαστήρια και εργαστήρια. Το δε μικρό τμήμα κτισμένο στους πρόποδες της Ραδόβολης και σε απόσταση από το μεγάλο περί τα 20 λεπτά είχε 400 κατοίκους και 47 σπίτια.
Η ονομασία
Σύμφωνα με τον Κώστα Ευ. Οικονόμου (ΤΑ ΟΙΚΩΝΥΜΙΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ) το τοπωνύμιο θεωρείται αλβανικός σχηματισμός και αποδίδεται σε σύνθεση τού αλβανικού στερητικού pa και τού ουσιαστικού peng (= ενέχυρο, όμηρος). Είναι δύσκολο να εξακριβώσει κάποιος τις ιστορικές συνθήκες οι όποιες συντέλεσαν στη δημιουργία τού τοπωνυμίου. Η ίδια ετυμολογία πρέπει να ισχύει και για την ονομασία του βουνού της Αλβανίας Maja e Papingut («ή κορυφή τού Papingu») πού βρίσκεται περίπου 31 χιλιόμετρα ΒΔ τού Παπίγκου.
Το Πάπιγκο αναφέρεται για πρώτη φορά το 1321 στο δεύτερο χρυσόβουλο του Ανδρόνικου Β΄ Παλαιολόγου. Τα Ζαγόρια και το Πάπιγκο μνημονεύονται αρκετές φορές στο «Χρονικόν των Ιωαννίνων» καθώς και στο «Χρονικόν των Τόκκων». Δύο έργα ανωνύμων συγγραφέων που καλύπτουν την περίοδο των δύο τελευταίων δεσποτών των Ιωαννίνων που κλήθηκαν να κυβερνήσουν το δεσποτάτο των Ιωαννίνων στο τέλος του 14ου-αρχές του 15ου αιώνα. Επίσης, σε άλλη πολεμική αναμέτρηση το 1399 το Πάπιγκο και τα Ζαγόρια μνημονεύονται ξεχωριστά, κάτι που δείχνει ότι αποτελούσαν και αντιπροσώπευαν ξεχωριστές περιφέρειες. Χωριστά μνημονεύονται οι δύο περιοχές και στην πρόσκληση για στρατιωτική βοήθεια του νέου ηγεμόνα Κάρολου Τόκκου. (Πηγή: ΠΑΠΙΓΚΟ ΚΑΙ ΖΑΓΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΥΣΤΕΡΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΠΕΡΙΟΔΟ, Στέφανος Κορδώσης )
Σύμφωνα με τον Π. Αραβαντινό (Χρονογραφία της Ηπείρου, σελ. 124): «Οι Παπιγκινοί είναι λαοί που κατοικούν στο δυτικότερο τμήμα της περιοχής του Ζαγορίου, υπαγόμενον κατά τον 15ο αιώνα στην κωμόπολη Πάπιγκο, σαν τμήμα επαρχιακό στο οποίο συμπεριλαμβάνονταν τα Άνω και Κάτω Σουδενά, Άνω και Κάτω Ραβένια, Δολιανά, Μαυροβούνι, Μεσοβούνι, Αρψίστα (Αρίστη), Άγιος Μηνάς, Βειτζικόν (Βιτσα), Αληζώτ Τσεφλίκι (σημ. Γεροπλάτανος) σε αυτά υπάγονταν και άλλα από τα οποία άλλα ερήμωσαν και άλλα προσαρτήθηκαν στη διοίκηση της Κόνιτσας».
Το Πάπιγκο μέχρι την κατάληψη των Ιωαννίνων το 1430 έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάσχεση των οθωμανικών εισβολών. Κοντά στο χωριό Άγιος Μηνάς, στο ύψωμα της Γκραμπάλας βρίσκεται το μεσαιωνικό κάστρο το «Καστράκι» όπως ονομάζεται σήμερα. Το κάστρο αυτό ταυτίζεται με το Ρευνίκο και πρέπει να έπαιξε σημαντικό ρόλο λόγω της θέσης του σαν σύνδεσμος των περιοχών Κόνιτσας-Πωγωνίου και Παπίγκου και ταυτόχρονα προφύλασσε τους κατοίκους από ανατολικά.
Μετά το 1430, η συνθηκολόγηση και παραχώρηση προνομίων από τους Τούρκους σε κοινότητες ή ομάδες κοινοτήτων του Ζαγορίου, βοήθησε τις κοινότητες να επιτύχουν αυτοδιοίκηση και πλήρη ελευθερία στην εκτέλεση των θρησκευτικών του καθηκόντων.
Η κατάργηση των προνομίων το 1868 είχε επιπτώσεις τόσο στην οικονομική ζωή όσο και στο ανθρώπικο δυναμικό. Παράλληλα οι συμμορίες των ληστών που λυμαίνονταν την περιοχή με κύριο στόχο τις πλούσιες οικογένειες είχε σαν αποτέλεσμα να φύχουν από το Ζαγόρι οι περισσότερες οικογένειες αρχόντων. Το 1913 το Πάπιγκο όπως και όλα τα χωριά του Ζαγορίου απελευθερώθηκαν από τον τουρκικό ζυγό.
Ο πόλεµος του 1940 είχε σαν αποτέλεσμα την πλήρη αποδιοργάνωση της περιοχής. Μετά τον πόλεμο άρχισε η μετανάστευση και η ερήμωση της περιοχής. Τη δεκαετία του 1980 η αναγνώριση της οικολογικής αξίας της περιοχής είχε σαν αποτέλεσμα την ανάκαμψη ορισμένων χωριών και την προσέλκυση ορειβατικού τουρισµού αρχικά. Στη συνέχεια η δημιουργία τουριστικής υποδομής προσέλκυσε ευρύτερο τουριστικό κοινό.
Η περιοχή του Ζαγορίου είναι ορεινή και το άγονο έδαφος ώθησε τους ανθρώπους στην αποδημία. Οι κάτοικοι του Παπίγκου μετανάστευσαν κυρίως στη Ρουμανία, τη Σερβία και την Αμερική και βοήθησαν οικονομικά το χωριό. Την εποχή εκείνη στο Πάπιγκο κτίστηκαν πλούσια σπίτια και δημόσια κτίρια. Οι υπόλοιποι που παρέμειναν στο χωριό ασχολήθηκαν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Πολλοί από τους κατοίκους ασχολήθηκαν με τις επιχειρήσεις και πολλοί έγιναν δάσκαλοι και επιστήμονες. Από το 1780 λειτουργούσε ελληνικό σχολείο και είχε επιστήμονες που εξασκούσαν το επάγγελμα του γιατρού. (Λαμπρίδης , Ζ /8 /52,55)
Με την αθρόα πολιτογράφηση μετά την απελευθέρωση της Ηπείρου έγινε εγγραφή των ανδρών Σαρακατσάνων στα Μητρώα Αρρένων που συντάχθηκαν για τις απελευθερωθείσες περιοχές. Έτσι στους καταλόγους των χωριών του Ζαγορίου υπήρχαν γραμμένοι Σαρακατσάνοι που γεννήθηκαν πριν το 1900. Λιγότεροι από 30 ήταν στο Πάπιγκο. «Η σταδιακή όσμωση των διαφορετικών πολιτισμικών ηθών, Σαρακατσάνων και Ζαγορίσιων, επέφερε σε κάποιο βαθμό την άρση των πολιτισμικών ορίων με αποτέλεσμα σήμερα οι Σ. που εγκαταστάθηκαν εκεί να δηλώνουν και να αισθάνονται το ίδιο ίσως και περισσότερο «ντόπιοι» παρά Σαρακατσάνοι». (Πηγή: https://sarakatsanoi.blogspot.com/2010/10/blog-post_9561.html Ο κοινωνικός μετασχηματισμός των Σαρακατσαναίων της Ηπείρου)
Σήμερα, το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων του χωριού ασχολείται με τον τουριστικό τομέα και ένα πολύ μικρό μέρος ασχολείται με την κτηνοτροφία. Το Πάπιγκο είναι από τα λίγα μέρη της πατρίδας μας που από τη δεκαετία του ’80 άρχισε να αυξάνει τον πληθυσμό του. Ένας από τους κυριότερους λόγους είναι το γεγονός ότι το 1980 ο Ελληνικός Οργανισμός Τουρισμού (ΕΟΤ) ανέλαβε την αναπαλαίωση ορισμένων αρχοντικών και τη λειτουργία τους σαν ξενώνες. Αυτό ήταν και η αρχή για να ξεκινήσει το Πάπιγκο να έχει επισκέπτες. Παράλληλα και κάποιοι ιδιοκτήτες αρχοντικών τα αναπαλαίωσαν προωθώντας τη τουριστική ανάπτυξη της περιοχής.
Το 1988 έγινε στο Πάπιγκο η Σύνοδος των Υπουργών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έριξε τα πρώτα φώτα δημοσιότητας στο χωριό. Μέχρι τότε οι επισκέπτες ήταν κυρίως οι ορειβάτες που επιχειρούσαν αναβάσεις στις γύρω εντυπωσιακές κορφές.
Πηγή: http://www.papigo.gr/el/istoria/evergetes_01.php
Τα χωριά της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας οφείλουν την ευμάρεια και την πρόοδό τους στους ευεργέτες. Το Ζαγόρι έχει να αριθμήσει ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων που από τα μακρινά μέρη που μετανάστευσαν, πλούτισαν και συμμετείχαν στην οικονομική και πνευματική ανάπτυξη της πατρίδας τους. Οι ευεργέτες του Παπίγκου ξεπερνούν τους 73.
Ο Μιχαήλ Αναγνωστόπουλος μεγάλος ευεργέτης του Παπίγκου, γνωστός διεθνώς ως Michael Anagnos, γεννήθηκε στο Πάπιγκο στις 07/11/1837 από πολύ φτωχούς γονείς, τον Δημήτριο και την Καλλίνα Αναγνωστοπούλου. Στο Πάπιγκο τελείωσε το δημοτικό σχολείο και συνέχισε τις σπουδές του στα Γιάννενα, στη Ζωσιμαία Σχολή και στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1861 αναγορεύτηκε διδάκτωρ Φιλοσοφίας με βαθμό «άριστα». Εργάστηκε ως δημοσιογράφος, αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Εθνοφύλακας», υποστηρίζοντας με θέρμη την Κρητική Επανάσταση.
Το 1866 γνώρισε τον φιλέλληνα Dr Sammuel Hower, διευθυντή του Ινστιτούτου Τυφλών της Βοστώνης και το 1867 τον ακολούθησε στην Αμερική, όπου ως βοηθός του δίδασκε Λατινικά στο Ινστιτούτο. Το 1876 ανέλαβε διευθυντής του Ινστιτούτου και αναδείχτηκε ως ξεχωριστός ειδικευμένος εκπαιδευτικός, κατασκευάζοντας το ανάγλυφο αλφαβητάριο των τυφλών και ιδρύοντας το πρότυπο νηπιαγωγείο και το ειδικό τυπογραφείο.
Στη γενέτειρά του, το Πάπιγκο, φρόντισε για την ανέγερση της Καλλινείου σχολής (Καλλίνα έλεγαν τη μητέρα του), διαθέτοντας 5.000 στερλίνες, ενώ διέθεσε άλλα 40.000 δολάρια για τη σύσταση βιβλιοθήκης.
Εδώ γεννήθηκε και ο γλωσσολόγος Γεώργιος Αναγνωστόπουλος (1884-
1936). Απόφοιτος της Ζωσιμαίας Σχολής Ιωαννίνων, τηςΦιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, της γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου της Σορβόννης και της Ecole des Hautes Etudes του Παρισίου,εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1927). Δημοσίευσε πολλές πραγματείες και σημαντικά άρθρα.
Ο Ζαχαρίας Σαρδέλης (1830 – 1913), φιλόλογος, δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας «ΙΡΙΣ» στο Βουκουρέστι, ο Γεώργιος Αναγνωστόπουλος (1867 – 1952).
Σχολεία
Πηγή: https://web.archive.org/web/20100909151559/http://www.papigo.gr/el/politismos/architectoniki_03.php
Στο Μεγάλο Πάπιγκο δίπλα από την εκκλησία του Αγίου Βλασίου βρίσκεται το σχολικό κτίριο του Μεγάλου Παπίγκου. Ανεγέρθηκε το 1897 με δαπάνες του Μιχαήλ Πολυχρονίου, όπως αναφέρεται σε εντοιχισμένη πλάκα του προαυλίου.
Παλιότερα και ως το 1971 λειτουργούσαν δύο σχολεία στο Μικρό και το Μεγάλο Πάπιγκο. Σήμερα, λειτουργεί δημοτικό σχολείο στο Μεγάλο Πάπιγκο.
Τη μεγαλύτερη συμβολή στη λειτουργία και την οικονομική επιβίωσή του είχε ο ευεργέτης του Παπίγκου Μιχαήλ Αναγνωστόπουλος, ο οποίος το 1888 ίδρυσε στο Πάπιγκο τα «Καλλίνεια» Σχολεία, σχολαρχείο, δύο δημοτικά, ένα στο Μεγάλο κι ένα στο Μικρό Πάπιγκο και νηπιαγωγείο στη μνήμη της μητέρας του Καλλίνης. Στο χώρο του σχολείου στεγάζεται και η πολύτιμη βιβλιοθήκη 1200 τόμων, του Μιχαήλ Αναγνωστόπουλου, η οποία μεταφέρθηκε από τη Βοστώνη στο Πάπιγκο. Από τους 1200 τόμους που περιείχε η βιβλιοθήκη σώζονται σήμερα αρκετοί, μετά τις καταστροφές που υπέστησαν κατά τη διάρκεια του πολέμου
Αρχιτεκτονική
Το Πάπιγκο (Μικρό και Μεγάλο) είναι κτισμένο όπως όλα τα χωριά στο Ζαγόρι. Στην χρονική περίοδο 1750 – 1850 τα σπίτια που κτίστηκαν είναι ψηλότερα, άνετα, με ξύλινα δωμάτια και τα περισσότερα με ωραίο διάκοσμο στα ταβάνια και τους τοίχους.
Οι μαστόροι που κατασκεύαζαν τα σπίτια κατάγονταν ως επί το πλείστον από τα χωριά της Κόνιτσας αλλά και από τα χωριά των Τζουμέρκων και ήταν οργανωμένοι σε συντεχνίες (μπουλούκια). Οι ζωγράφοι που διακοσμούσαν τους τοίχους κατάγονταν κυρίως από το χωριό Χιονιάδες της Κόνιτσας.
Στα περισσότερα χωριά του Ζαγορίου καθώς και σε αρκετά σπίτια του Παπίγκου, σώζεται σήμερα ένας μεγάλος αριθμός σπιτιών, που έχουν λαϊκές τοιχογραφίες στο εσωτερικό τους.
Τι να δείτε στο Μεγάλο και το Μικρό Πάπιγκο
Οι Οβίρες Ρογκοβού
Όταν φύγετε από το Μεγάλο Πάπιγκο και κατευθυνθείτε προς το Μικρό Πάπιγκο, μόλις σε 1 χλμ. θα παρατηρήσετε μια μικρή γέφυρα και μια πινακίδα. Παρκάρετε εκεί και ακολουθήστε το μονοπάτι για να θαυμάσετε τις Οβίρες Ρογκοβού ή αλλιώς Κολυμπήθρες. Πρόκειται για λάκκους στα ασβεστολιθικά πετρώματα που δημιουργήθηκαν από την κίνηση των νερών του ρέματος του Ρογκοβού.
Διαδρομές
Το Πάπιγκο βρίσκεται σε μια περιοχή που συνδυάζει μοναδικά την ομορφιά του φυσικού και του ανθρωπογενούς τοπίου και περιλαμβάνει πολλούς διαφορετικούς προορισμούς και διαδρομές. Η περιοχή προσφέρεται για πεζοπορία, ορειβασία, αναρρίχηση, ράφτιγκ, ποδήλατο βουνού, αλλά και περιπάτους στους γύρω παραδοσιακούς οικισμούς. Ένας ιδανικός τόπος για όλες τις εποχές του χρόνου.
Βέβαια η μεγάλη κίνηση των επισκεπτών, κυρίως στο Μεγάλο Πάπιγκο, η πληθώρα των καφέ – εστιατορίων και η στάθμευση των αυτοκινήτων στερεί από το χωριό ένα μεγάλο μέρος της αυθεντικότητάς του, δεν παύει όμως να γοητεύει τον επισκέπτη.
Από τις δημοφιλέστερες πεζοπορικές διαδρομές είναι αυτή που οδηγεί από το Μικρό Πάπιγκο στη Δρακόλιμνη της Τύμφης σε υψόμετρο 2.050 μ. Β.Δ. της κορυφής του Πλόσκου.
Η Δρακόλιμνη Τύμφης
Από τις δημοφιλέστερες πεζοπορικές διαδρομές είναι αυτή που οδηγεί από το Μικρό Πάπιγκο στη Δρακόλιμνη της Τύμφης. Σύμφωνα με το μύθο ένας δράκος που κατοικούσε σε αυτήν ερχόταν σε διαρκή διαμάχη με το δράκο που κατοικούσε στη λίμνη του Σμόλικα. Λέγεται ότι ο Αλή Πασάς προσπάθησε να ανέβει στη λίμνη, αλλά μια καλοκαιρινή καταιγίδα ματαίωσε το σχέδιό του. Δείτε αναλυτικές πληροφορίες για τη Δρακόλιμνη Τύμφης διαδρομή εδώ.
Εκκλησίες
Άγιος Βλάσιος
Βρίσκεται στο Μεσοχώρι και κτίστηκε το 1852, στη θέση του παλιότερου ναού, του 912. Σε απόσταση λίγων μέτρων από το ναό, δεσπόζει το επιβλητικό και μεγαλοπρεπές καμπαναριό του (1887), το οποίο έχει ύψος 15 μ., εξαγωνικό σχήμα και μοιάζει με πύργο.
Αγία Παρασκευή
Το πότε κτίστηκε δεν είναι γνωστό. Στην ανατολική πλευρά της σώζεται σκαλισμένη πέτρα με την ημερομηνία 1898.
Άγιος Γεώργιος
Βρίσκεται στο Μεγάλο Πάπιγκο Ζαγορίου. Κτίστηκε το 1774 στον τύπο της τρίκλιτης βασιλικής και ανακαινίσθηκε το 1880. Το καμπαναριό του Αγίου Γεωργίου είναι παραλληλόγραμμο, με ύψος που φτάνει τα δέκα μέτρα και διακοσμημένο με σκαλιστές μαύρες πλάκες που απεικονίζουν διάφορους Αγίους. Κτίστηκε γύρω στο 1830, όπως αναφέρεται σε εντοιχισμένη πλάκα του.
Ναός της Παναγίας
Βρίσκεται νοτιοανατολικά της συνοικίας Σιόποτο. Είναι διακοσμημένος με εξαιρετικές αγιογραφίες. Στην ανατολική πλευρά υπάρχει η ημερομηνία 1774.
Ταξιάρχες
Ο μοναδικός ναός που υπάρχει στο Μικρό Πάπιγκο και έχει χαρακτηριστεί διατηρητέος από το Υπουργείο Πολιτισμού. Η χρονολογία κτίσης είναι άγνωστη. Υπολογίζεται ότι κτίστηκε στη σημερινή μορφή τον 18ο αιώνα.
Ξωκλήσια
Παναγία Παλιουρής – Μικρή και απέριττη εκκλησία, αφιερωμένη στη γέννηση της Θεοτόκου. Άγιος Αθανάσιος. Αϊ – Λιας σε απόσταση 15 λεπτών από το χωριό, σ’ ένα καταπράσινο λόφο. Η Αγία Κυριακή και οι Άγιοι Απόστολοι.
Γεφύρια
Το γεφύρι του Λάκκου
Πηγή: Γεφυρογραφία της Πίνδου, Σπύρος Ι. Μαντάς, Τόμος Β, Σελίδα 517
Βρίσκεται ανάμεσα στο Μικρό και το Μεγάλο Πάπιγκο, στη θέση Λάκκος. Είναι μονότοξο θεμελιωμένο σε δυο κάθετους βράχους και συνδέει τους δύο οικισμούς με το παλιό μονοπάτι. Κτίστηκε το 1854, από τον Αναστάσιο Λώλη. Ο Αναστάσιος Ζορδοβούλης ή Λώλης από το Μικρό Πάπιγκο, εξασκώντας το επάγγελμα του βικογιατρού αναδείχτηκε σε μεγάλο ευεργέτη και του χωριού του και της γύρω περιοχής. Λέγεται ότι παλιότερα υπήρχε εντοιχισμένη πλάκα που μαρτυρούσε το έτος κατασκευής και το χορηγό αλλά καταστράφηκε.
Το γεφύρι της Μπουλουγούνσας
Πηγή: Γεφυρογραφία της Πίνδου, Σπύρος Ι. Μαντάς, Τόμος Β, Σελίδα 518
Είναι ένα μικρό μονότοξο γεφυράκι και βρίσκεται δίπλα από τον ασφαλτόδρομο πριν τη στροφή του Μεγάλου Πάπιγκου. Γεφυρώνει στη θέση Μπουλουγούνσα τον ομώνυμο λάκκο, εκεί όπου παλιά ήταν οι κήποι των κατοίκων του Πάπιγκου. Δίπλα υπάρχει μια βρύση. Σύμφωνα με τον Ι. Λαμπρίδη ο πρωτοσύγκελος Ματθαίος Παπα Αθανασίου κατέβαλε το ποσό των 6.000 γροσίων για την κατασκευή του γεφυριού (1871) για την κατασκευή της γέφυρας και της κρήνης.
Η τοξωτή τσιμεντένια γέφυρα
Είναι η γέφυρα που βρίσκεται στον ποταμό Βοϊδομάτη και κτίστηκε με χρήματα Παπιγκιωτών, το 1923 και συνδέει την Αρίστη με το Πάπιγκο.
Που να μείνετε στο Μεγάλο και το Μικρό Πάπιγκο
Προτεινόμενα καταλύματα:
- Κατάλυμα Avragonio: Ένας ζεστός και φιλόξενος ξενώνας με θέα το κεντρικό Ζαγόρι. Κλείστε τη διαμονή σας εδώ.
- Κατάλυμα Pantheon: Ένα υπέροχο κατάλυμα με θέα τους πύργους της Αστράκας και ιδιαίτερα φιλόξενους ιδιοκτήτες. Κλείστε τη διαμονή σας εδώ.
- Κατάλυμα Mikro Papigo 1700 Hotel & Spa: Ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα 5 αστέρων που βρίσκεται σε πανέμορφη τοποθεσία καταλαμβάνοντας την αριστερή πλαγιά του μικρού Πάπιγκου. Κλείστε τη διαμονή σας εδώ.
Φαγητό στο Μεγάλο και το Μικρό Πάπιγκο
Προτεινόμενα εστιατόρια:
- Κονάκι στο Μεγάλο Πάπιγκο
- Veranda 1700 στο Μικρό Πάπιγκο
