Τα δυο χωριά των Τζουμέρκων Καλαρρύτες και Συρράκο προσφέρουν υπέροχες διαδρομές πάνω στα μονοπάτια που ένωναν τα δύο χωριά τα παλιά χρόνια. Μια από αυτές τις διαδρομές είναι και αυτή που οργάνωσε ο Ορειβατικός Σύλλογος Ιωαννίνων στα μέσα Ιουνίου.
Η διαδρομή είναι κυκλική και η πεζοπορία ξεκινάει από το δρόμο έξω από το Συρράκο κοντά στο ξωκκλήσι του Αγίου Γεωργίου και περνώντας από τους Καλαρρύτες καταλήγει στο Συρράκο, διασχίζοντας δυο διαφορετικά μονοπάτια.
Το πρώτο μονοπάτι περνάει μέσα στο δάσος της Μπάτζας που φτάνει στη γέφυρα της Κουιάσας που γεφυρώνει τον Καλαρρύτικο ποταμό. Φτάνοντας στη γέφυρα ένα μονοπάτι αριστερά οδηγεί στον καταρράκτη της Κουιάσας και τον παλιό νερόμυλο ο οποίος είναι ανακαινισμένος και λειτουργεί τους καλοκαιρινούς μήνες. Η τοποθεσία στο σημείο αυτό είναι από τις ωραιότερες της περιοχής. Οι βάθρες που σχηματίζονται κοντά στον καταρράκτη είναι ιδανικές για όσους αντέχουν τα παγωμένα νερά – και δεν είναι λίγοι αυτοί. Είμαστε στο φαράγγι του Καλαρρύτικου και τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν την ομορφιά της φύσης.
Από κει επιστροφή στο γεφύρι της Κουιάσας και συνέχεια μέχρι την αρχή του δεύτερου μονοπατιού της «Κουιάσα – Πουλιάνα» για τους Καλαρρύτες. Η κατηφόρα της προηγούμενης διαδρομής είναι πλέον ανηφόρα, αλλά μας αποζημιώνει η εκπληκτική θέα των κορυφών: Κακαρδίτσα, Καταφύγι, Γερακοβούνι.
Το μονοπάτι φτάνει κάτω από την πλατεία των Καλαρρυτών. Στάση στους Καλαρρύτες, αυτό το πανέμορφο χωριό τόσο από την τοποθεσία του, όσο και από την αρχιτεκτονική του.
Συνεχίζουμε για το δεύτερο τμήμα της διαδρομής. Διασχίζοντας το χωριό φτάνουμε στην άκρη και παίρνουμε το μονοπάτι που οδηγεί στο Συρράκο. Κατεβαίνουμε στο φαράγγι του Χρούσια ή Σταυραετού, άλλο ένα εντυπωσιακό σκηνικό. Το μονοπάτι είναι ασφαλές γιατί στα επικίνδυνα σημεία υπάρχουν προστατευτικές μπάρες. Κάποιες δυσκολίες στα πολύ απότομα σημεία αλλά τα ξεπερνάμε γιατί οι μπάρες βοηθούν πολύ.
Προχωράμε με θέα την απέναντι πλαγιά και σε λίγο αντικρύζουμε το Συρράκο με τα σπίτια του να μοιάζουν κυριολεκτικά κρεμασμένα στη χαράδρα. Συνεχίζουμε και ακούμε όλο και πιο καθαρά τη βουή του ποταμού που σημαίνει ότι φτάνουμε στην κοίτη. Μια στάση για να δούμε από ψηλά το μοναδικό ανακαινισμένο νερόμυλο.
Φτάνοντας στην κοίτη ένα μικρό γεφυράκι μεταλλικό βοηθάει στο πέρασμα του ποταμού. Παλιά το ποτάμι γεφυρωνόταν από ένα παλιό πέτρινο μονόξο γεφύρι γνωστό σαν το γεφύρι του Χρούσια, το οποίο γκρεμίστηκε σε μία κατεβασιά του ποταμού. Ήταν το πρώτο από τα πετρογέφυρα που χτίστηκαν για να διευκολύνει τη διάβαση ενός πολύ δύσκολου μονοπατιού που ανέβαινε στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, περνούσε τον Μπάρο και κατέβαινε στην περιοχή του Ασπροποτάμου στη Θεσσαλία (ΓΕΦΥΡΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ,ΣΠΥΡΟΣ Ι. ΜΑΝΤΑΣ, Τόμος Β΄σελ.359).
Στη συνέχεια αρχίζει η ανηφόρα για το Συρράκο, Αφήνουμε τη δροσιά του νερού και απολαμβάνουμε τη θέα από την πλευρά αυτή. Το φαράγγι σε όλη του την αγριάδα και ταυτόχρονα το μεγαλείο. Φτάνοντας στο παλιό βαγόνι που χρησιμοποιούνταν για τη μεταφορά εμπορευμάτων προς και από τους νερόμυλους, έχουμε φτάσει στην άκρη του Συρράκου.
Το Συρράκο είναι ένα πραγματικό στολίδι των Τζουμέρκων με την ατόφια παραδοσιακή αρχιτεκτονική του. Η πατρίδα του Κώστα Κρυστάλλη του άτυχου ποιητή που πρόλαβε όμως στο σύντομο διάστημα της ζωής να υμνήσει την ομορφιά των βουνών . Η διαδρομή μέσα στο χωριό , τα δύο πέτρινα γεφύρια με το καλντερίμι ανάμεσά τους το Πούντεα Νουάουα (γεφύρι καινούργιο) και το Πούντεα Νικ (μικρό γεφύρι) και η βρύση Φαντανίτσα μας δίνουν μια τελευταία εικόνα μιας υπέροχης μέρας.
Μια τελευταία ματιά, μια τελευταία φωτογραφία του Συρράκου και μια υπόσχεση να μην χάσουμε τα φθινοπωρινά χρώματα των Τζουμέρκων.
